«Αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών στην εργασία, στην Εκπαίδευση, στην οικογένεια, ενάντια στη βία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της προσφυγιάς»: Κάτω από τον τίτλο αυτό, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του Συλλόγου Γυναικών Άρτας μέλος της ΟΓΕ που περιέλαβε ομιλίες και παρεμβάσεις εστιασμένες σε πολλές και διαφορετικές όψεις του φαινομένου της πολύμορφης βίας που σκιάζει τη ζωή των γυναικών.

Την εκδήλωση άνοιξε η Δανάη Τατσή, λογοθεραπεύτρια, αντιπρόεδρος του Συλλόγου, τονίζοντας πως «ως ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα αποκαλύπτουμε όλα τα πρόσωπα της βίας κατά των γυναικών αλλά ταυτόχρονα φωτίζουμε κυρίως τη ρίζα της βίας και οργανώνουμε την πάλη ενάντια σε αυτούς που την θρέφουν και την γεννούν».

Στην ειγηγητική της ομιλία αναφέρθηκε στην βία και την παρενόχληση μέσω του διαδικτύου, στην σεξουαλική βία και κακοποίηση που φτάνει ακόμα μέχρι και τον βιασμό ή την δολοφονία ως την πιο ακραία, αποκρουστική και χυδαία μορφή βίας. Ακόμη και στις κακοποιήσεις των ανήλικων παιδιών που πέφτουν θύματα trafficking. Στάθηκε επίσης και στις άλλες μορφές βίας που στηλιτεύουν την καθημερινή ζωή της γυναίκας της εργατικής τάξης όπως το τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και των συνολικών εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στην απουσία των μέτρων υγείας και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς, στην έλλειψη μέτρων προστασίας της μητρότητας, στον περιορισμό με κάθε τρόπο της συνδικαλιστικής και συλλογικής δράσης των γυναικών.

Κατόπιν όλων αυτών καταλήγει στο συμπέρασμα πως βία είναι το συνολικό τσάκισμα της εργασιακής,οικογενειακής, προσωπικής ζωής της γυναίκας, η έλειψη μέτρων προστασίας της υγείας των εργασιακών δικαιωμάτων και της μητρότητας.

Όσον αφορά το έδαφος πάνω στο οποίο ριζώνει το φαινόμενο της βίας, η Δανάη Τατσή έκανε λόγο για φαινόμενο που πηγάζει από την ίδια τη φύση της σημερινής κοινωνίας, της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, του ανελέητου ανταγωνισμού και της γυναικείας ανισοτιμίας.

Όσο οι όροι της ζωής και της δουλειάς επιδεινώνονται, διαπίστωσε, τόσο οι γυναίκες θα δυσκολεύονται να καταγγείλουν τη βία σε βάρος τους. Και για αυτό το λόγο, κλείνοντας έδωσε μεγάλη σημασία στην δράση του γυναικείου συλλόγου, του σωματείου, ως κυψέλη για να βρει η γυναίκα το κουράγιο, την αλληλεγγύη, την δύναμη να αλλάξει την ζωή της μαχόμενη. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε «Το θάρρος, η τόλμη, η χειραφέτηση και η αντοχή απέναντι στις πιέσεις, μπορούν να αναπτυχθούν μόνο στο έδαφος της συλλογικότητας, της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης που είναι το μοναδικό δίκτυ ασφάλειας, η ασπίδα της γυναίκας στην δουλειά, την οικογένεια, τις διαπροσωπικές σχέσεις».

Για το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και τις επιπτώσεις του στην γυναικεία ψυχική υγεία αναφέρθηκε διεξοδικά η Δανάη Καβουρίδη, ψυχολόγος, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου διαχωρίζοντας τις βασικές μορφές ενδοοικογενειακής βίας οι οποίες είναι :η λεκτική βία, η ψυχολογική ή συναισθηματική βία, η οικονομική βία και η σεξουαλική βία.

Στην ομιλία της η Δανάη Καβουρίδη στάθηκε κυρίως στην ανάλυση της συναισθηματικής βίας και στο πως αυτή ασκείται ,γιατί αυτό το είδος βίας είναι ένα από τα πιο δύσκολα να αναγνωριστούν είδη ενδοοικογενειακής βίας, και αυτό γιατί αρκετές φορές παρερμηνεύεται από τα θύματα και συχνά δεν αναγνωρίζεται καν ως πράξη βίας λόγου του χειριστικού της χαρακτήρα .

Επίσης επισημάνθηκαν οι λόγοι που μια γυναίκα παραμένει σε μια κακοποιητική σχέση ,κάποιοι από τους οποίους είναι ο κίνδυνος να είναι θύμα γυναικοκτονίας, οι απειλές που ασκούνται και αφορούν την γυναικοκτονία, ο φόβος που βιώνει η γυναίκα εύλογα λόγω του κινδύνου και των απειλών, η απομόνωση στην οποία έχει οδηγήσει τη γυναίκα ο κακοποιητικός σύντροφος και η ντροπή και άρνηση που μπορεί να νιώθει.Πολύ μεγάλο ρόλο φυσικά παίζουν οι οικονομικοί λόγοι που κρατάνε μια γυναίκα δέσμια σε μία τέτοια σχέση.

Χαρακτηριστικά η Δανάη Καβουρίδη ανέφερε πως οι κακοποιητικές αυτές σχέσεις δεν σε αναπτύσσονται σε “κοινωνικό κενό”. Η κακοποίηση έχει ως πηγή της το «δίκαιο» που επιβάλλει η σημερινή κοινωνία της εκμετάλλευσης. Τέλος έστειλε το μήνυμα πως καμία γυναίκα δεν πρέπει να παλεύει μόνη της ενάντια στην βία και την εκμετάλλευση. Αντίθετα μέσα από την οργάνωση στο σωματείο της και στο σύλλογο γυναικών μπορεί να βρει την αλληλεγγύη, την δύναμη και το θάρρος να αγωνιστεί για την εξάλειψη της βίας και την καλυτέρευση της ζωής της.

Συνεχίζοντας η Γωγώ Χρηστούλη, εκπαιδευτικός, Γραμματέας του Δ.Σ. του Συλλόγου, ανέλυσε το γεγονός πως η ενδοοικογενειακή βία ξεκάθαρα δεν αποτελεί ιδιωτικό ζήτημα αλλά κοινωνικό, ενώ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνική ανισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα, τονίζοντας πως μία στις δύο γυναίκες που δολοφονούνται πανελλαδικά, σκοτώνονται από τον σύζυγο, τον σύντροφο ή τον πρώην.

Χαρακτηριστικά ανέφερε πως «η βία κατά των γυναικών είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην ταξική κοινωνία. Είναι το αποτέλεσμα των κοινωνικών διακρίσεων που βιώνει σε όλους τους τομείς. Και όσο θα χειροτερεύουν οι όροι της ζωής, τόσο οι γυναίκες θα δυσκολεύονται να αντιδράσουν. Γιατί η εξάλειψη της βίας συνδέεται με όλες τις κοινωνικο-οικονομικές προυποθέσεις που θα τους εξασφαλίσουν την δυνατότητα να ικανοποιούν τις ανάγκες τους να στέκονται στα πόδια τους, να είναι χειραφετημένες. Δεν αρκεί μόνο να σπάσουν οι γυναίκες την σιωπή τους, ή να αλλάξει το νομικό πλαίσιο. Χρειάζεται να προβάλλουμε και να διεκδικούμε όλες τις προυποθέσεις που είναι απαραίτητες για να αντιπαλέψει κάθε μορφή βίας. Για αυτό και μέσα από την δράση του συλλόγου μας διεκδικούμε μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες τις γυναίκες, μέτρα στήριξης όλων των γυναικών, εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, ενημερωτικά προγράμματα πρόληψης με ευθύνη του κράτους σε σχολεία και σχολές. Για να μπορέσει η γυναίκα να σταθεί με αξιοπρέπεια στα πόδια της και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.»

Η Μαρία Τυμπανίδου, ιατρός ρευματολόγος μέλος του Συλλόγου χρησιμοποιώντας τον ορισμό της υγείας που υιοθετήθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το 1948 στην Νέα Υόρκη σύμφωνα με τον οποίο: «Υγεία είναι μια κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας» δικαιολόγησε τις εκφράσεις βίας που βιώνουν οι γυναίκες της εργατικής τάξης στον τομέα της υγείας, από την στιγμή που αυτή η κατάσταση δεν ικανοποιείται από το υποβαθμισμένο δημόσιο σύστημα υγείας.

Αναλυτικά αναφέρθηκε στην υπολειτουργία τόσο του Νοσοκομείου Άρτας όσο και του Κέντρου Υγείας Άρτας όπου κυριαρχούν οι προσωρινές συμβάσεις εργασίας, οι ατελείωτες βάρδιες για τους υγειονομικούς, οι συνταξιοδοτήσεις ιατρικού προσωπικού το οποίο δεν αντικαθίσταται, η εργολαβική δουλειά για το βοηθητικό προσωπικό, καθώς επίσης και τα «εντέλλεσθαι» και οι μετακινήσεις προσωπικού από μονάδα σε μονάδα για να «μπαλώνονται» κενά και ελλείψεις, με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία τόσο των εργαζόμενων γυναικών σε νοσοκομείο και κέντρο υγείας όσο και των ασθενών που βιώνουν αυτή την κατάσταση μη μπορώντας να εξυπηρετηθούν, πόσο μάλλον και να θεραπευθούν.

Τέλος κλείνοντας τόνισε πως και μέσα από την δράση του συλλόγου μας αγωνιζόμαστε για δημόσια και δωρεάν υγεία για όλον τον κόσμο και διεκδικούμε πλήρη στελέχωση σε ιατρικό, νοσηλευτικό, βοηθητικό προσωπικό του Νοσοκομείου Άρτας και του Κέντρου Υγείας Άρτας με μόνιμη και σταθερή δουλειά χωρίς προσωρινές συμβάσεις, με πλήρη αναβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας.