Γράφει ο Δημήτρης Χαμπίπης*
«Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Κάπως έτσι ο θυμόσοφος λαός φωτογραφίζει τους αμετροεπείς που βλεφαριάζουν τα πολύ ψηλά, ώριμα και λαχταριστά φρούτα, αλλά δεν διαθέτουν το εκτόπισμα να τα φτάσουν και στρίβουν τεχνηέντως.
Στην ενασχόληση με τα κοινά πολύ δύσκολα θα βρεθεί σκεπτόμενος, ρεαλιστής, ειλικρινής και προσγειωμένος πολιτικός άντρας σε μια οδυνηρή για την κοινωνία πραγματικότητα.
Σχεδόν όλοι υπόσχονται στους πάντες «το σύμπαν» και ας μην έχουν καμία δυνατότητα να το επηρεάσουν. Για να φάς ομελέτα, πρέπει να έχεις τα κότσια και να σπάσεις τ’αυγά.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι όλοι περιστρέφονται γύρω από την μεγάλη κοινωνική πληγή της ανεργίας. Εκεί εγκλωβίζουν και ασελγούν στην σκέψη του αδύναμου και ευάλωτου πολίτη που βρίσκει όλες τις πόρτες κλειστές και στο τέλος αναγκάζεται να μεταναστεύσει.
Mέντορας της υποσχεσιολογίας ήταν ο Αντρέας Παπανδρέου. Που να φανταζόταν ο έρμος ότι μιλώντας το 1981 στην Διεθνή Έκθεση Θεσ/νίκης θα δημιουργούσε σχολή και θα γαλουχούσε γενιές και γενιές.
Ήταν όμως και μέντορας πολιτικής δεοντολογίας αφού έχοντας βαθιά γνώση του εύρους και της διαρθρωτικής υφής των προβλημάτων της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και των δυνατοτήτων φρόντιζε να τηρεί σε μεγάλο βαθμό τις υποσχέσεις του. Πήγε στις 9 Σεπτέμβρη στο Βελλίδειο και ανάμεσα σε άλλες εξαγγελίες λάνσαρε τις 100.000 νέες θέσεις εργασίας γιατί μαζί με την εισοδηματική πολιτική ήταν πάντα αυτά που γοητεύουν και ιντριγκάρουν τον πολίτη.
Γυρίζοντας και παίρνοντας την εξουσία φρόντισε να στρώσει τα βασικά του στελέχη στην δουλειά και η υπόσχεση έπιανε τόπο.
Κάθε επόμενη χρονιά γύρω στου 80.000 νέοι κυρίως έβρισκαν μια θέση κάτω από τον ήλιο, έστω και κατά 40.000 στον δημόσιο τομέα (πολύ λανθασμένη εκ του αποτελέσματος επιλογή) και κατά 40.000 στον ιδιωτικό τομέα.
Πέρασαν αλήδες και βελήδες και ήρθε ο Κωστάκης Καραμανλής ο εξολοθρευτής.
Πήγε και αυτός στις 9 Σεπτέμβρη του 2003 στο Βελλίδειο και μιμούμενος τον Αντρέα υποσχέθηκε 100.000 νέες θέσεις εργασίας. Γυρίζοντας και παίρνοντας χωρίς αντίπαλο την εξουσία τήρησε την υπόσχεσή του και με το παραπάνω. Δημιούργησε 110.000 νέες θέσεις εργασίας με την άκρως αποτυχημένη οικονομολογικά συνταγή κατά 80.000 στον δημόσιο τομέα και κατά 30.000 στον ιδιωτικό τομέα. Κάπως έτσι η χώρα αδυνατούσε να ανταποκριθεί στην κακοδιαχείριση και τις υπερβάλλουσες δαπάνες και μπήκε στον αστερισμό της χρεοκοπίας και των μνημονίων.
Ήρθαν μετά τα πολύ πιο δύσκολα χρόνια των μνημονίων με τραγικές φιγούρες τον Γιωργάκη Παπανδρέου και τον Αντωνάκη Σαμαρά που χωρίς να λαμβάνουν στοιχειωδώς υπόψη την κατάσταση που κλήθηκαν να διαχειριστούν αντί να προσθέσουν έστω και μία νέα θέση εργασίας με τα λουκέτα, τις απολύσεις και την ανεξέλεγκτη πλέον κατρακύλα της οικονομίας δημιούργησαν μεγάλης κλίμακας ανεργία που για πολλά χρόνια πλησίασε το εξωφρενικό μέγεθος του 30% του ενεργού πληθυσμού.
Απίστευτη καρικατούρα απομίμηση του Αντρέα ο Αλέξης Τσίπρας που χωρίς καμία επαφή με το περιβάλλον πήγε στις 9 Σεπτέμβρη του 2014 στο Βελλίδειο όπου έταζε «λαγούς με πετραχήλια» και καπάκι άλλες 100.000 νέες θέσεις εργασίας.
Γυρίζοντας και παίρνοντας την εξουσία δημιούργησε 10.000 νέες θέσεις μετακλητών και άλλων κρατικών υπαλλήλων αδερφών, εξαδέρφων, συμβίων και ταυτόχρονα με τα λουκέτα, τις απολύσεις και την προϊούσα οικονομική κατάρρευση απώλεια 100.000 θέσεων εργασίας.
Και ξαφνικά ο Αντρέας ωχριά μπροστά στον Κυριάκο τον μεγαλοπρεπή ο οποίος αφού στις 9 Σεπτέμβρη του 2018 πήγε στο Βελλίδειο κάνοντας copy pace τις εξαγγελίες για 100.000 νέες θέσεις εργασίας εσχάτως τις διπλασιάζει και αρχίζει να θριαμβολογεί και να επιχαίρει για 200.000 νέες θέσεις εργασίας.
Προμοτάρει το συγχρηματοδοτούμενο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης «Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας Ελλάδα 2.0» με βαρύγδουπους τίτλους για την ψηφιοποίηση μιας σειράς συμβατικών υπηρεσιών στους τομείς εκπαίδευση, υγεία, δικαιοσύνη, μεταφορές, πολεοδομία, έρευνα, υποδομές, πληροφοριακά συστήματα αγνοώντας η αδιαφορώντας για το ότι η μεταφορά στην ψηφιακή εποχή θέλει εξειδικευμένη γνώση που κατέχουν ελάχιστοι και γίνεται με ρυθμούς χελώνας, αλλά και το γεγονός ότι η σύγχρονη τεχνολογία σε όλη της την έκταση σημαίνει υποκατάσταση εργατικών χεριών που στην τελική σηματοδοτεί απολύσεις και περαιτέρω αύξηση της ανεργίας.
Αγνοεί τεχνηέντως τις διαχρονικές διαρθρωτικές αδυναμίες της διοίκησης με την γραφειοκρατία να φρενάρει, την χαμηλή απορροφητικότητα, την απαγορευτική για επενδύσεις φορολόγηση, την ίδια συμμετοχή και την ανάγκη προσφυγής σε τραπεζικό δανεισμό, τους lobbysters και τα πιράνχας των προγραμμάτων και την καταρρακωμένη ψυχολογία της αγοράς.
Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε την ελάχιστη αύξηση της απασχόλησης που προέκυψε μέσω των τριών Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, των ΚΑΠ, του ΕΣΑΠ και των άλλων διατομεακών αναπτυξιακών προγραμμάτων και κανονισμών πολύ εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται παρά για 200.000 νέες φρούδες ελπίδες χωρίς αντίκρισμα…
*Ο Δημήτρης Χαμπίπης είναι οικονομολόγος